the suburbs of America.

Jenkintown, 12 September

Meer dan anderhalve maand later. Nog geen concreet verhaal ontvangen vanuit het Amerikaanse front. Hoe dan? Watskeburt?

Bijna 2 maanden lang leef ik hier nu alweer. En waar te beginnen…
Hoe mooi Ibiza voor mij is geweest, hoe groter mijn uitdaging voor Amerika is geworden. Je zou denken big city life alles, maar heel weinig is daarvan waar.

Ik leef in een omgeving *the suburbs of Jenkintown* die niet in mijn straatje past. Ik zie heel weinig stad, en voornamelijk suburb. Een omgeving waar ik nooit naar heb verlangt, en waar ik nooit van heb gedroomd kom ik nu achter. In een wereld tussen mensen die ik nooit zal kunnen begrijpen, en die mij niet veel zullen kunnen leren, of raken. Alles is nep, lijkt op een filmset decor, mensen zijn saai en het eten is als plastic.
BAM, het begin is gezet ;-)

Ik ging dit avontuur enorm positief aan, maar merkte na een paar dagen al dat ik al in een kleine sleur raakte. Het ‘normale’ leven, het gestructureerde conservatieve leven, ‘zoals het hoort’ zullen sommige denken. Het vreet energie, alhoewel ik vrij weinig uitvoer.
Omringt door fastfood ketens, suburbs, blokken gebouwen, en dat was het zo ongeveer wel. Erg avontuurlijk is het doordeweekse leven hier niet. Ik voel mij verstrikt in de gemeenschap waar ik juist niet in geloof en waar ik juist zo op tegen ben.
Alhoewel dit hierboven allemaal nogal negatief is, is het een des te grotere uitdaging voor mezelf geworden. Ik ben iedere dag opzoek naar dingen om mezelf beter te voelen, om uit te vinden, wat mij zelfs door de grootste sleur van het leven kan trekken.
Je kan ook denken, ‘waarom ga je niet terug, of weg daar?’
Goede vraag. Het klinkt logisch ook nog.
Maar op een of andere wazige manier, heb ik het gevoel dat ik hier moet zijn, en dat ik mijn tijd hier moet uitzitten. Ik heb het gevoel alsof dit bij mij pad, bij mijn verhaal hoort. En buiten dat, ben ik Nederland ook wel een beetje beu. Als ik hier weg zou gaan zou ik naar Zuid-Amerika gaan of gewoon een beetje rondreizen hier en daar wittewel.

Ik weet van mezelf dat het enorm lastig gaat worden, om hier echt gelukkig te worden. Maar dat ter zijde, leer ik mezelf toch wel alweer wat beter kennen. Ik lees boeken als een tierelier, ben aan het leren muziek aan het maken, en ben geïnspireerd geraakt door schrijvers, poëten, en ben probeer mezelf zoveel mogelijk te onderwijzen.
Hoe fijn ik het ook vindt om alleen te zijn, hoe fijn ik het ook vind om in een goede energie te zitten, en stiekem toch wel fijne mensen om me heen te hebben. Ik geloof heilig in ‘the perfect balance’ die hier totaal verstoord wordt. De vrijheid van mijn eenzaamheid en het geluk dat ik daar uithaalde in Ibiza, vervormd hier tot isolatie en een deprimerend gevoel. Maar ik ben iemand, die ook gelooft in de kracht van ‘the darker days’. Ik geloof dat de mooiste en inspirerendste dingen ook voortkomen uit donkere tijden. Ik geloof dat je alleen de top der geluk kan bereiken, nadat je in het diepste dal bent gevallen. Niet dat ik zelfdestructief ben of whatever, maar ik heb op zekere hoogte wel bewonderen voor onze ‘donkere tijden’. Het hoort nou eenmaal bij het leven, in ieder geval bij die van mij ;p

Mijn eerste 2 weken waren het heftigst. Nergens zin in, moe, chagrijnig. Dat waren mijn eerste 2 weken vooral. Ik dacht op een gegeven moment wel een beetje mijn weg gevonden te hebben, maar na een paar dagen val ik gewoon weer terug. Ik heb het gevoel dat ik alles tegenspreek wat ik mijzelf ooit geleerd heb. Gelukkig zijn in mijn eigen wereld was in Ibiza geen enkel probleem, maar hier is het toch echt een ander verhaal. Ik begin me af te vragen wat ik hier ook alweer doe, en moet mijn eigen woorden teruglezen om ze niet te vergeten. Proberen niet te vergeten wat ik in mijn gedachte had toen ik nog in de positieve vibe zat.
Mijn gedachtes waren mijn vermaak, maar ook die beginnen een andere kant op te dwalen.
Maar buiten dat alles (laten we vooral proberen positief te blijven) kom ik erachter dat ik echt enorm veel zin heb om dingen te leren, wat me jaren geleden niet echt boeide. Ik ben begonnen met school, en hoewel ik maar 2 vakken heb, vindt ik het helemaal geweldig. Het liefst ben ik heel de dag iedere dag op school. Ik ben heel veel nieuwe dingen aan het leren, muziek aan het maken, en bezig met theater.
Ik leef diep in de boeken die ik lees, en probeer mezelf iedere dag iets nieuws te leren. Ik ben enorm veel met mezelf aan het praten en met mijn eigen gedachtes aan het debatteren. Wat wil ik nou wel? Wat wil ik nou niet? Wat wordt mijn volgende stap? Hoe overleef ik mijn jaar Amerika? Hoe wordt ik niet moddervet van al dit plastic eten? Blablabla..?

Ik ben nog steeds een kind en dat zal ik altijd blijven. Een paar jaar geleden wilde ik het liefst volwassen zijn, erbij horen. Terwijl wat ik werkelijk wil, het tegenovergestelde is. Ik wil er niet bij horen, ik wil niet volwassen zijn. Ik wil mijn eigen pad volgen en mijn eigen weg ontdekken. Op avontuur gaan. Ik wil mensen leren kennen die mij inspireren, die mij raken en waar ik van mag leren, en zei ook van mij.
Ik wil niet zijn zoals de Amerikanen hier die ik heb leren kennen die ieder weekend maar naar de ‘Mall’ gaan omdat ze niks beters te doen hebben in hun leven ;p

De weg naar vrijheid is vaak het pad dat alleen kan worden bewandeld door jezelf en jij alleen, en soms lopen mensen mee maar er is maar 1 persoon dat altijd op dat pad aanwezig is en dat is, ja zekers, jij alleen…

Dan maar weer net zoals in Ibiza, opzoek naar een ander avontuur.


Wat zal dat me toch gaan brengen………..

Op hoop van zegen.

PEACE


P.S. Mocht iemand van jullie nog mensen kennen, of weet je een leuk avontuur dat ik kan beleven, of heb je werk/woning whatever in de aanbieding in omgeving NewYork/Philadelphia, let me know ;-)