Back from the United States of America
Door: Puk Bijnen
Blijf op de hoogte en volg Puk
07 Januari 2015 | Nederland, Eindhoven
Waarom is het toch altijd om een verhaal te beginnen?
Hoe begin je, waar begin je, en nogmaals, hoe begin ik?
Door maar gewoon te beginnen dan.
Ik ben ondertussen alweer een week terug uit de USA, waar ik een half jaartje heb gespendeerd. Hoe voel ik me daarbij? Ik kom hier weer iedereen tegen in de stad enzo, en iedereen vraagt aan mij hoe was het!? Blablabla… En tegelijkertijd moet ik mezelf die zelfde vraag stellen. Hoe wil je je antwoord hebben? Eerlijk? Of zoals je het wil horen?
Als ik je het antwoord eerlijk geef, zal ik je vertellen dat het niet altijd leuk was. Dat ik mijn vrijheid een beetje heb moeten afstaan, dat ik absoluut geen geld had en dat ik moeite had met mijn eigen weg vinden. Ik zal je vertellen dat ik erachter ben gekomen dat ik er van hou om in mijn eentje rond te dwalen, daar waar ik niemand ken, en niemand mij kent. Waar ik puur mezelf kan zijn.
Ik vind het heerlijk om alleen op avontuur te gaan, en nu ik dan ook weer terug ben in Nederland, vind ik het moeilijk om weer normaal te doen tegen de mensen die ik hier ken. Ik weet niet meer zo goed hoe ik mensen moet begroeten, wat ik moet zeggen, of ik wel of niet tegen iemand moet praten. En niet uit arrogantie nee, meer het tegenovergestelde juist uit onzekerheid.
Als je zolang gewend bent geweest om alles alleen te doen, wordt het ineens moeilijker dan gedacht om niet meer anoniem te zijn. De plek waar je vandaan komt, en waar je mensen al kent, hebben altijd een oordeel, wat natuurlijk ook niet heel raar is, dat gebeurd nou eenmaal. Maar hoe hard we ook ons best doen om ons daar niets van aan te trekken, we doen het toch. Bewust of onbewust.
Ik zou eigenlijk een vol jaar blijven en daarna nog gaan rondreizen, maar ik heb het na een half jaartje al op gegeven. Ook al was ik daar niet compleet gelukkig, voelt het nog als falen. Heb ik te snel een beslissing genomen? Heb ik te snel opgegeven? Vragen die ik mezelf echt nog wel een tijdje zal stellen.
Hier is alles ook maar gewoon hetzelfde. De eerste paar dagen dat ik terug in Nederland was en nog steeds voelt Amerika alsof het een grote droom is geweest. Alsof het helemaal niet is gebeurd. Ook omdat hier niemand erover mee kan praten, en niemand begrijpt wat ik daar gedaan heb, niemand kent de mensen die ik daar ken, en niemand weet hoe ik daar heb geleefd. En soms denk ik ook, mensen boeit het ook niet echt. Zeggen alleen van ‘oh ja heey hoe was het!?’ Maar het enige wat ze willen horen is ‘Ja geweldig dankjewel! Hoe is het met jou?’. Misschien is dat weer te pessimistisch, maar ik moet waarschijnlijk weer even wennen aan het ‘socializen’.
Ik heb in Amerika ook maar 1x een blog geschreven. Ik heb het een aantal keren geprobeerd, maar er kwam niks uit. Moet ik dan telkens vertellen van ‘ja mijn leven doordeweeks is saai en eenzaam, maar als ik in New York ben heb ik het super leuk’. En dat dan iedere maand. Nee.
De tijd is ook zo snel gegaan, voor mijn gevoel ben ik maar 1 a 2 maanden in Amerika geweest. Waarschijnlijk omdat ik ook maar een korte tijd echt geleefd heb en gedaan heb wat ik echt wilde. In New York deed ik altijd wat ik echt wilde. Lekker rondzwerven, niemand kent mij, ik ken niemand, een compleet nieuwe wereld, een jungle met mensen, alleen maar avontuur. Maar goed, ik ben iets van 8 weekenden in New York City geweest, maar wat dan de rest van het half jaar? Ik heb in ieder geval veel geleerd, en ik ben vooral alleen geweest de rest van de tijd. Veel gitaar gespeeld, liedjes geschreven, bezig geweest met muziek, en boeken gelezen. Ik volgde super leuke lessen op school met geweldige klasgenoten die ook wel echt mijn vrienden zijn geworden aan het eind van het semester.
Dat is dan ook weer zo typisch, dat aan het eind van mijn half jaar, ik toch wel een klein beetje mijn weg had gevonden. Met mensen waar ik een oprechte klik mee had, en ook echt mezelf kon zijn en dat ook wederzijds. Zo zie je altijd maar weer.
Ik ga echt nog wel ooit terug naar Amerika, want voor mijn gevoel ben ik nog niet klaar daar, maar dan ga ik het wel 100% op mijn manier doen, en niet 40% wat ik afgelopen half jaar heb gedaan.
Mijn doelen voor nu? Werken, sparen zodat ik in mei weer kan gaan reizen, beetje gitaar spelen, beetje schilderen. Dat zou de meest voordehand liggende optie zijn natuurlijk. Maar ik wil mijn eigen omgeving in een nieuw perspectief leren kennen. Ik wil als toerist in eigen stad rondlopen. Op de manier waarop ik in New York rondliep, wil ik hier ook rondlopen. Compleet mezelf, voor niemand schaamte en bij random dingetjes binnen gaan waar ik nog nooit geweest ben. We wonen hier allemaal, en denken dat we alles en iedereen wel kennen. Maar vaak genoeg lopen we langs cafeetjes, op winkels of gebouwen of bossen of paden of whatever waarvan we denken; ‘daar ben ik nog nooit geweest, daar zou ik wel eens heen of naar binnen willen’. Of dat je altijd over iets denkt dat je dat graag wilt doen maar het er telkens niet van komt. Die dingen wil ik nu gaan doen. Ik wil in mijn eigen omgeving, een nieuwe omgeving leren kennen. En het is niet dat ik ontevreden ben over de omgeving waar ik nu in zit, want ik hou van mijn vrienden, mijn familie en vindt het altijd leuk om met hun iets leuks te doen en dergelijke, maar ik mis toch iets. Ik mis hier iets maar ik moet er nog achter komen wat dat is.
Ik merkte in Amerika ook wel echt hoeveel liefde ik stiekem voor Nederland heb. Je weet pas echt hoe je het ergens hebt gehad, en hoe leuk/niet leuk je iets vindt als je er weg bent. De wel bekende ‘you know what you got when it’s gone’ term. Heel cliché, maar het is echt zo. Hoe makkelijk het is in Europa om overal naartoe te reizen, hoe mooi Europa wel niet is. Wij ver romantiseren vaak de dingen die ver weg zijn, maar vergeten de schoonheid van dichtbij.
Ik wil mezelf verbeteren, ik wil de beste persoon zijn die in mij zit. Ik wil niet alleen maar goed zijn voor mezelf, maar ook voor anderen. Ik wil opofferingen maken voor dingen die belangrijker zijn dan mezelf, en ik wil mensen helpen die het harder nodig hebben dan mij. Of niet eens. Ik geloof een revolutie, de revolutie van liefde verspreiden over de hele wereld. En als ik al een beetje liefde hier en daar meer op de wereld kan planten, is mijn missie wel gelukt. Liefde niet in de vorm van 2 personen die verliefd zijn op elkaar, maar liefde in de vorm van geluk, muziek, natuur, schoonheid van alles om je heen, en vooral de liefde voor het leven opzich.
Ook al is het niet alleen maar leuk geweest voor mij in Amerika, het is wel mijn weg geweest. Ik ken mezelf weer een stuk beter dan voorheen, en ik weet weer beter waar ik voor sta. Het moeilijke is om mezelf vast te houden, en niet laten wegslippen. Want hoe makkelijk is dat, in een omgeving die in totaal andere dingen gelooft dan jij. Met mensen die met totaal iets anders bezig zijn in het leven. Soms moet ik mezelf ook wakker schudden zo van ‘Wakker worden Puk, blijf jezelf, vergeet niet waar je in gelooft en waar je van houdt, wees niet bang om jezelf te zijn’.
Het is niet altijd makkelijk, onze leventjes. Maar het hoeft ook niet altijd makkelijk te zijn. Als het alleen maar makkelijk is, leef je niet. Schoonheid zit in dingen of mensen die juist iets hebben mee gemaakt, en niet bang zijn om weer te vallen. Echt leven is liefde, maar ook lijden, en de weg terug vinden naar liefde. Je kunt het hoogtepunt niet ultiem bereiken, als je niet in het diepste dal gevallen bent.
Voor mijzelf weet ik nu ‘the meaning of life’, en dat is niet verliefd worden of een soulmate vinden of een goede baan of succesvol worden of WEET IK HET wat andere denken dat hun doel is in het leven.
Mijn meaning of life is life itself. To live, to love life, and to be truly alive.
Dat was mijn filosofie weer voor vandaag ;)
Tot volgend avontuur
PEACE.
Hoe begin je, waar begin je, en nogmaals, hoe begin ik?
Door maar gewoon te beginnen dan.
Ik ben ondertussen alweer een week terug uit de USA, waar ik een half jaartje heb gespendeerd. Hoe voel ik me daarbij? Ik kom hier weer iedereen tegen in de stad enzo, en iedereen vraagt aan mij hoe was het!? Blablabla… En tegelijkertijd moet ik mezelf die zelfde vraag stellen. Hoe wil je je antwoord hebben? Eerlijk? Of zoals je het wil horen?
Als ik je het antwoord eerlijk geef, zal ik je vertellen dat het niet altijd leuk was. Dat ik mijn vrijheid een beetje heb moeten afstaan, dat ik absoluut geen geld had en dat ik moeite had met mijn eigen weg vinden. Ik zal je vertellen dat ik erachter ben gekomen dat ik er van hou om in mijn eentje rond te dwalen, daar waar ik niemand ken, en niemand mij kent. Waar ik puur mezelf kan zijn.
Ik vind het heerlijk om alleen op avontuur te gaan, en nu ik dan ook weer terug ben in Nederland, vind ik het moeilijk om weer normaal te doen tegen de mensen die ik hier ken. Ik weet niet meer zo goed hoe ik mensen moet begroeten, wat ik moet zeggen, of ik wel of niet tegen iemand moet praten. En niet uit arrogantie nee, meer het tegenovergestelde juist uit onzekerheid.
Als je zolang gewend bent geweest om alles alleen te doen, wordt het ineens moeilijker dan gedacht om niet meer anoniem te zijn. De plek waar je vandaan komt, en waar je mensen al kent, hebben altijd een oordeel, wat natuurlijk ook niet heel raar is, dat gebeurd nou eenmaal. Maar hoe hard we ook ons best doen om ons daar niets van aan te trekken, we doen het toch. Bewust of onbewust.
Ik zou eigenlijk een vol jaar blijven en daarna nog gaan rondreizen, maar ik heb het na een half jaartje al op gegeven. Ook al was ik daar niet compleet gelukkig, voelt het nog als falen. Heb ik te snel een beslissing genomen? Heb ik te snel opgegeven? Vragen die ik mezelf echt nog wel een tijdje zal stellen.
Hier is alles ook maar gewoon hetzelfde. De eerste paar dagen dat ik terug in Nederland was en nog steeds voelt Amerika alsof het een grote droom is geweest. Alsof het helemaal niet is gebeurd. Ook omdat hier niemand erover mee kan praten, en niemand begrijpt wat ik daar gedaan heb, niemand kent de mensen die ik daar ken, en niemand weet hoe ik daar heb geleefd. En soms denk ik ook, mensen boeit het ook niet echt. Zeggen alleen van ‘oh ja heey hoe was het!?’ Maar het enige wat ze willen horen is ‘Ja geweldig dankjewel! Hoe is het met jou?’. Misschien is dat weer te pessimistisch, maar ik moet waarschijnlijk weer even wennen aan het ‘socializen’.
Ik heb in Amerika ook maar 1x een blog geschreven. Ik heb het een aantal keren geprobeerd, maar er kwam niks uit. Moet ik dan telkens vertellen van ‘ja mijn leven doordeweeks is saai en eenzaam, maar als ik in New York ben heb ik het super leuk’. En dat dan iedere maand. Nee.
De tijd is ook zo snel gegaan, voor mijn gevoel ben ik maar 1 a 2 maanden in Amerika geweest. Waarschijnlijk omdat ik ook maar een korte tijd echt geleefd heb en gedaan heb wat ik echt wilde. In New York deed ik altijd wat ik echt wilde. Lekker rondzwerven, niemand kent mij, ik ken niemand, een compleet nieuwe wereld, een jungle met mensen, alleen maar avontuur. Maar goed, ik ben iets van 8 weekenden in New York City geweest, maar wat dan de rest van het half jaar? Ik heb in ieder geval veel geleerd, en ik ben vooral alleen geweest de rest van de tijd. Veel gitaar gespeeld, liedjes geschreven, bezig geweest met muziek, en boeken gelezen. Ik volgde super leuke lessen op school met geweldige klasgenoten die ook wel echt mijn vrienden zijn geworden aan het eind van het semester.
Dat is dan ook weer zo typisch, dat aan het eind van mijn half jaar, ik toch wel een klein beetje mijn weg had gevonden. Met mensen waar ik een oprechte klik mee had, en ook echt mezelf kon zijn en dat ook wederzijds. Zo zie je altijd maar weer.
Ik ga echt nog wel ooit terug naar Amerika, want voor mijn gevoel ben ik nog niet klaar daar, maar dan ga ik het wel 100% op mijn manier doen, en niet 40% wat ik afgelopen half jaar heb gedaan.
Mijn doelen voor nu? Werken, sparen zodat ik in mei weer kan gaan reizen, beetje gitaar spelen, beetje schilderen. Dat zou de meest voordehand liggende optie zijn natuurlijk. Maar ik wil mijn eigen omgeving in een nieuw perspectief leren kennen. Ik wil als toerist in eigen stad rondlopen. Op de manier waarop ik in New York rondliep, wil ik hier ook rondlopen. Compleet mezelf, voor niemand schaamte en bij random dingetjes binnen gaan waar ik nog nooit geweest ben. We wonen hier allemaal, en denken dat we alles en iedereen wel kennen. Maar vaak genoeg lopen we langs cafeetjes, op winkels of gebouwen of bossen of paden of whatever waarvan we denken; ‘daar ben ik nog nooit geweest, daar zou ik wel eens heen of naar binnen willen’. Of dat je altijd over iets denkt dat je dat graag wilt doen maar het er telkens niet van komt. Die dingen wil ik nu gaan doen. Ik wil in mijn eigen omgeving, een nieuwe omgeving leren kennen. En het is niet dat ik ontevreden ben over de omgeving waar ik nu in zit, want ik hou van mijn vrienden, mijn familie en vindt het altijd leuk om met hun iets leuks te doen en dergelijke, maar ik mis toch iets. Ik mis hier iets maar ik moet er nog achter komen wat dat is.
Ik merkte in Amerika ook wel echt hoeveel liefde ik stiekem voor Nederland heb. Je weet pas echt hoe je het ergens hebt gehad, en hoe leuk/niet leuk je iets vindt als je er weg bent. De wel bekende ‘you know what you got when it’s gone’ term. Heel cliché, maar het is echt zo. Hoe makkelijk het is in Europa om overal naartoe te reizen, hoe mooi Europa wel niet is. Wij ver romantiseren vaak de dingen die ver weg zijn, maar vergeten de schoonheid van dichtbij.
Ik wil mezelf verbeteren, ik wil de beste persoon zijn die in mij zit. Ik wil niet alleen maar goed zijn voor mezelf, maar ook voor anderen. Ik wil opofferingen maken voor dingen die belangrijker zijn dan mezelf, en ik wil mensen helpen die het harder nodig hebben dan mij. Of niet eens. Ik geloof een revolutie, de revolutie van liefde verspreiden over de hele wereld. En als ik al een beetje liefde hier en daar meer op de wereld kan planten, is mijn missie wel gelukt. Liefde niet in de vorm van 2 personen die verliefd zijn op elkaar, maar liefde in de vorm van geluk, muziek, natuur, schoonheid van alles om je heen, en vooral de liefde voor het leven opzich.
Ook al is het niet alleen maar leuk geweest voor mij in Amerika, het is wel mijn weg geweest. Ik ken mezelf weer een stuk beter dan voorheen, en ik weet weer beter waar ik voor sta. Het moeilijke is om mezelf vast te houden, en niet laten wegslippen. Want hoe makkelijk is dat, in een omgeving die in totaal andere dingen gelooft dan jij. Met mensen die met totaal iets anders bezig zijn in het leven. Soms moet ik mezelf ook wakker schudden zo van ‘Wakker worden Puk, blijf jezelf, vergeet niet waar je in gelooft en waar je van houdt, wees niet bang om jezelf te zijn’.
Het is niet altijd makkelijk, onze leventjes. Maar het hoeft ook niet altijd makkelijk te zijn. Als het alleen maar makkelijk is, leef je niet. Schoonheid zit in dingen of mensen die juist iets hebben mee gemaakt, en niet bang zijn om weer te vallen. Echt leven is liefde, maar ook lijden, en de weg terug vinden naar liefde. Je kunt het hoogtepunt niet ultiem bereiken, als je niet in het diepste dal gevallen bent.
Voor mijzelf weet ik nu ‘the meaning of life’, en dat is niet verliefd worden of een soulmate vinden of een goede baan of succesvol worden of WEET IK HET wat andere denken dat hun doel is in het leven.
Mijn meaning of life is life itself. To live, to love life, and to be truly alive.
Dat was mijn filosofie weer voor vandaag ;)
Tot volgend avontuur
PEACE.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
